Benjamin, 37 jaar, restauranthouder en nu al afgeremd door duimbasisartrose
Benjamin
37 jaar, restauranthouder, geopereerd aan beide duimen
Wie in de keuken werkt, gebruikt zijn handen niet alleen – hij is er volledig van afhankelijk. Benjamin heeft dat aan den lijve ondervonden. Als restauranthouder en pizzabakker in de Loirestreek merkte hij hoe een pijn in zijn duim zich langzaam installeerde. Eerst ongemerkt, daarna steeds nadrukkelijker, tot zelfs de eenvoudigste handelingen bijna onmogelijk werden.
Na verschillende stappen (röntgenfoto’s, infiltraties, behandelingen, aanpassingen in het dagelijks leven) koos hij uiteindelijk voor een operatie – eerst aan de ene duim, later aan de andere. Vandaag vertelt hij over een realistisch, geruststellend en vooral heel concreet traject.
Een pijn die onverwacht opduikt… en blijft
“In het begin dacht ik: dat gaat wel weer over.”
Benjamin herinnert zich dat het allemaal vrij discreet begon. Af en toe pijn in de duim, vooral bij bepaalde “knijpbewegingen” (vastnemen, draaien, vasthouden). Maar binnen enkele weken werd het ongemak regelmatiger.
In het dagelijks leven zijn het niet de grote bewegingen die problemen geven, maar de opeenstapeling van kleine, herhaalde handelingen: een bord dragen, een keukengerei hanteren, een pot openen, een tas optillen. In de keuken draait alles om de duimen. In combinatie met vermoeidheid, een hoog werktempo en de stress van de service neemt de pijn uiteindelijk steeds meer ruimte in.
“Het ergste is dat je ongemerkt begint te compenseren.”
De pijn een naam geven
Zoals velen gaat Benjamin op consult. De onderzoeken volgen elkaar op, tot een röntgenfoto duidelijkheid brengt: duimbasisartrose (rhizarthrose), een vorm van artrose aan de basis van de duim.
Die diagnose roept meteen een belangrijke vraag op: waarom hij, op deze leeftijd?
In zijn geval is er geen duidelijke verklaring. Geen gekende familiale voorgeschiedenis, geen specifiek trauma, geen “extreme” fysieke arbeid in klassieke zin.
“Ik heb nooit een echt duidelijk antwoord gekregen. Alleen de vaststelling: het was er, en het werd erger.”
Vanaf dat moment wordt het traject gestructureerder: de pijn verlichten, de evolutie afremmen, blijven werken zolang het kan… en tegelijk realistisch blijven over de grenzen.
Infiltraties, behandelingen… en de druk om ‘vol te houden’
Voor de operatie probeert Benjamin verschillende niet-chirurgische oplossingen.
De infiltraties geven wisselende resultaten: soms doeltreffend, soms maar heel tijdelijk.
Na verloop van tijd wordt een grens bereikt. Zelfs met aanpassingen worden bepaalde bewegingen te moeilijk. Maar naast de fysieke pijn is er ook de mentale belasting: elke beweging vooraf moeten inschatten, bang zijn om iets te laten vallen, je vóór elke service afvragen of je hand het zal houden. Zorgen over zijn zaak, maar ook over de impact op zijn naasten.
“Daar hoor je weinig over, maar mentaal is het ontzettend vermoeiend. Het volgt je overal.”
Zijn werk is niet zomaar een beroep.
Het is ook zijn passie. Hij heeft geen echte hobby’s daarnaast. De keuken, zijn restaurant – dat is zijn hele leven. En net dat maakt de situatie extra zwaar.
Kiezen voor chirurgie als je jong bent en nog volop werkt
Benjamin behoort tot een groep patiënten die men niet automatisch met duimbasisartrose associeert: jong en professioneel actief.
Tijdens een gespecialiseerde consultatie in Lyon neemt de chirurg, dr. Burnier, uitgebreid de tijd om naar zijn verhaal te luisteren en de echte impact van de pijn op zijn professionele leven te begrijpen.
Ze legt de verschillende chirurgische opties uit, waaronder het plaatsen van een duimprothese, evenals de verwachte voordelen en de beperkingen van zo’n ingreep. Het gesprek is open en eerlijk, en draait om één essentieel punt: de dagelijkse pijn en de gevolgen ervan, los van de leeftijd van de patiënt.
“Ze nam echt de tijd om naar mij te luisteren en te begrijpen wat ik doormaakte.”
Duur van de ingreep, nazorg, revalidatie, terugkeer naar het werk… Benjamin stelt zeer concrete vragen. Wat hem helpt: een vertrouwensrelatie en een beslissing die samen wordt genomen, rekening houdend met zijn professionele realiteit.
“Twee operaties, twee periodes… en een bemoedigend herstel”
Benjamin werd eerst aan zijn rechterduim geopereerd (in 2023), daarna aan zijn linkerduim (in 2025).
In beide gevallen werd een duimprothese geplaatst – een chirurgische oplossing die erop gericht is de pijn duurzaam te verlichten en de beweeglijkheid van het gewricht te herstellen. Na de eerste operatie verloopt het herstel goed. Benjamin werkt samen met een kinesitherapeut en volgt een zeer functionele revalidatie, afgestemd op zijn beroep. Zo gemotiveerd is hij, dat hij na de sessies zelfs dezelfde hulpmiddelen aanschaft als die van zijn kinesitherapeut, om de oefeningen thuis verder te zetten.
“Ik wilde snel herstellen, maar vooral op de juiste manier.”
Deze persoonlijke inzet speelt een belangrijke rol in zijn vooruitgang.
Benjamin benadrukt wel dat elk traject anders is en dat medische opvolging essentieel blijft. Voor de linkerduim, die in 2025 werd geopereerd, verloopt alles nog vlotter.
De ervaring van de eerste ingreep, de kennis van de oefeningen en het vooruit plannen van de werkhervatting zorgen voor een rustiger herstel, ook al blijft elke hand verschillend.
“Het werk hervatten: een cruciale en langverwachte stap”
De terugkeer naar het werk is een bijzonder belangrijk moment.
Als zelfstandige kan je niet zomaar alles “on hold” zetten. De tweede operatie volgt een gelijkaardig verloop als de eerste. Bij de terugkeer naar de keuken merkt Benjamin nog enkele natuurlijke compensaties, maar één ding is duidelijk: de pijn van vroeger is verdwenen.
“Ik heb er geen spijt van. De grootste verandering is dat ik er niet meer constant aan moet denken.”
Wat hij zou zeggen tegen iemand die nog twijfelt
Benjamin spoort niemand aan om automatisch voor een operatie te kiezen.
Maar hij zegt het eenvoudig: wanneer dagelijkse handelingen een strijd worden, is het de moeite waard om je te laten begeleiden, de mogelijkheden te verkennen en niet alleen te blijven met de pijn.
“De echte opluchting is weer een hand hebben die je helpt – in plaats van je af te remmen.”
Wat hij zou zeggen tegen iemand die nog twijfelt
Benjamin spoort niemand aan om automatisch voor een operatie te kiezen.
Maar hij zegt het eenvoudig: wanneer dagelijkse handelingen een strijd worden, is het de moeite waard om je te laten begeleiden, de mogelijkheden te verkennen en niet alleen te blijven met de pijn.
“De echte opluchting is weer een hand hebben die je helpt – in plaats van je af te remmen.”
