“Van pijn naar verlichting “
Gérald,
gepensioneerde tandarts, 64 jaar
Hij vertelt hoe twee operaties aan zijn duim hem hebben geholpen om een einde te maken aan de pijn. Zijn oprechte getuigenis illustreert een doordacht zorgtraject – tussen onzekerheid, revalidatie en herwonnen vrijheid.
Voor de operatie: een pijn die een beperking werd
Een pot openen, een pen vasthouden of gewoon een hemd dichtknopen: deze alledaagse handelingen waren voor Gérald onmogelijk geworden.
“Ik kon geen pincetgreep meer maken, mijn handen gleden me uit de vingers,” herinnert hij zich.
Jarenlang bleef deze gepassioneerde tandarts werken ondanks het ongemak, tot de pijn echt invaliderend werd. De boor vasthouden, een tand trekken, een instrument vastklemmen – alles werd een bron van pijn.
Na overleg met zijn huisarts werd hij doorverwezen naar een handchirurg. De chirurg bevestigde de diagnose: rhizartrose, een vorm van artrose aan de basis van de duim, in een vergevorderd stadium.
Conservatieve behandelingen boden geen voldoende verlichting meer, en een operatie met het plaatsen van een prothese werd overwogen.
Twee operaties, met een jaar ertussen
Gérald besliste om eerst zijn linkerduim te laten opereren, zijn meest gebruikte hand aangezien hij linkshandig is.
Een jaar later besliste hij om ook zijn andere duim te laten opereren, met dezelfde techniek.
Ditmaal verliep het herstel sneller: drie maanden rust.
Bij beide operaties kreeg hij vijftien dagen verpleegkundige verzorging en droeg hij een op maat gemaakte orthese gedurende een maand, waarna hij zijn activiteiten geleidelijk hervatte.
Daarnaast volgde hij revalidatieoefeningen met een klein schuimbal om de beweeglijkheid en kracht van zijn duim te stimuleren.
Na de operatie: geen pijn meer
Vandaag voelt Gérald geen enkele pijn meer, alleen een licht verlies aan grijpkracht – iets wat hij minimaal vindt in vergelijking met het totale voordeel.
“Ik zou deze operaties zonder aarzelen opnieuw doen. Je vergeet snel het ongemak zodra je je vrijheid terugkrijgt,” vertelt hij.
Hij heeft zijn volledige zelfstandigheid teruggevonden: autorijden, klussen, koken, reizen, en spelen met zijn vier kleinkinderen.
“Wanneer ik hen help fietsen of samen met hen kook, besef ik hoezeer ik deze eenvoudige handelingen gemist heb.”
Een boodschap voor wie nog twijfelt
Met wat afstand wil Gérald mensen geruststellen die nog twijfelen:
“Ik begrijp dat men bang kan zijn om te moeten stoppen met werken of om een operatie te ondergaan, maar je moet niet wachten tot de pijn ondraaglijk wordt.”
Zijn getuigenis toont mooi het stapsgewijze zorgtraject: eerst overleg met de huisarts, daarna doorverwijzing naar een chirurg, het bespreken van de mogelijkheden en ten slotte een gezamenlijke beslissing.
Elk geval is uniek: een operatie wordt pas overwogen wanneer andere behandelingen onvoldoende resultaat bieden.
Conclusion
Het verhaal van Gérald herinnert ons eraan dat duimartrose geen noodlot hoeft te zijn.
Wanneer de pijn te hevig wordt, kan een operatie – zoals het plaatsen van een duimprothese – een echte tweede kans bieden, op voorwaarde dat men goed wordt begeleid en een passende revalidatie volgt.
“Het gaat niet om leeftijd, maar om levenskwaliteit.”
