“Weer spelen zonder pijn“
Christian,
Trompettist uit Berlijn, 64 jaar
Rhizarthrose, een vorm van artrose die het duimbasisgewricht aantast, kan van de eenvoudigste handelingen een echte uitdaging maken. Voor Christian, een professionele trompettist uit Berlijn, heeft deze aandoening zijn leven meer dan vijf jaar lang op zijn kop gezet. De pijn, die ondraaglijk werd, bedreigde niet alleen zijn muzikale carrière maar ook zijn dagelijks leven. Na twee operaties blikt hij terug op zijn traject – tussen pijn, twijfel en hergeboorte.
Wanneer de pijn zich laat voelen
“Zelfs in rust deed mijn hand pijn. Ik kon in bed liggen en nog steeds steken voelen.”
Op 64-jarige leeftijd beleefde deze ervaren muzikant een ware beproeving. Trompet spelen vraagt immers om het instrument lange tijd in dezelfde positie te houden en de ventielen stevig in te drukken.
“Die statische houding, die ik al tientallen jaren herhaal, heeft waarschijnlijk de slijtage van mijn gewricht versneld,“ legt hij uit.
Geleidelijk beperkte de pijn zich niet meer tot de concerten: schrijven, een tas dragen of zelfs een vel papier vasthouden werd lastig. Ook zwaar tuinieren — een kruiwagen duwen, aarde scheppen, planten verplaatsen — werd uitputtend. En sporten hielp niet: gewichten heffen of yoga beoefenen belastte zijn handen voortdurend en pijnlijk.
Eerst proberen, dan pas aan een operatie denken
Net als veel andere patiënten probeerde Christian eerst de niet-chirurgische behandelingen uit.
Hij probeerde zelfs gerichte radiotherapie (een behandeling die in Duitsland beschikbaar is), maar zonder blijvend resultaat.
“Je hoopt altijd dat het genoeg zal zijn. Maar op een bepaald moment besef je dat het maar tijdelijk is,” vertelt hij.
Ook bij hem speelde erfelijkheid een rol:
“Mijn moeder en mijn zus hadden al dezelfde vorm van artrose.”
Het beslissende moment: een operatie kiezen
Na jaren van verschillende behandelingen voelde Christian dat de pijn nooit echt zou verdwijnen.
“Ik kon niet meer spelen zonder pijn, zelfs de dagelijkse handelingen deden pijn. Elke oplossing die ik probeerde, was maar een tijdelijk lapmiddel,” legt hij uit.
De klik kwam in de herfst. Op aanraden van een bevriende arts en na uitgebreid persoonlijk onderzoek maakte hij een afspraak met een gespecialiseerde chirurge in Berlijn.
“Ik las getuigenissen, woog de voor- en nadelen af. Op een bepaald moment besefte ik dat ik niet langer kon blijven wachten. Ik riskeerde mijn beweeglijkheid voorgoed te verliezen.”
Tijdens het consult bevestigden de röntgenfoto’s zijn vermoedens: het gewricht was zo versleten dat de botten rechtstreeks tegen elkaar wreven,
“zoals een metalen wiel dat piept omdat er geen schokdemper meer is,” verduidelijkt de chirurge.
Geconfronteerd met die realiteit besloot Christian verder te gaan. In december werd zijn rechterhand geopereerd, drie maanden later volgde de linker.
“Het was natuurlijk beangstigend, maar ik wist dat het de enige manier was om mijn vroegere leven terug te krijgen,” vertelt hij.
Een operatie die goed is meegevallen
De ingreep gebeurde onder volledige verdoving, in een sfeer van vertrouwen. De ziekenhuisopname was kort en zonder complicaties.
“Ik had verwacht dat ik na de operatie veel pijn zou hebben. Maar uiteindelijk was ik verrast: het was goed te doen, veel minder dan wat ik voordien had doorstaan,” vertelt hij opgelucht.
De revalidatie begon meteen, onder begeleiding van handspecialisten: voorzichtige mobilisatie, geleidelijke versterking en werk op het litteken. Elke stap was erop gericht het herstel veilig te laten verlopen.
Weer kunnen bewegen, weer muziek maken
Zes weken na de operatie herwon Christian een zelfstandigheid die hij niet meer had durven hopen.
“Het meest verbazingwekkende is hoe snel je de pijn vergeet,” zegt hij.
Geleidelijk begon hij opnieuw trompet te spelen, te sporten, in de tuin te werken en een actief leven te leiden. “Wat mij het meest geruststelt, is dat ik mijn handen weer intensief kan gebruiken – zware lasten dragen in de tuin, yoga doen – zonder angst.”
Voor hem heeft het podium opnieuw zijn plaats ingenomen: “Mijn hand is niet zomaar een werktuig, het is mijn leven. Weer kunnen spelen zonder pijn is een vrijheid waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was.”
Een nieuw leven, een boodschap vol hoop
Vandaag leeft Christian zonder pijn en moedigt hij mensen aan die nog twijfelen:
“Ik begrijp de angst, maar de operatie heeft mij mijn leven teruggegeven. Je vergeet snel de jaren van pijn.”
Zijn verhaal toont aan dat een aangepaste behandeling het dagelijks leven echt kan veranderen, zelfs na jaren van artrose.
Conclusie
Het verhaal van Christian illustreert het traject van veel patiënten met rhizarthrose: een lange strijd tegen de pijn, tijdelijke oplossingen en uiteindelijk een operatie die alles verandert. Zijn ervaring bewijst dat het mogelijk is om opnieuw een actief, professioneel en persoonlijk leven te leiden en te blijven doen wat men graag doet, zelfs na jaren van pijn.
